Διπλωματούχοι Ξεναγοί: Η απορρύθμιση ενός επαγγέλματος με τις ευλογίες του Υπουργείου Τουρισμού

Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του NEWS 247) για τη δύναμη του ελληνικού τουρισμού και τη μικρότητα με την οποία κάποιοι τον αντιμετωπίζουν

Όταν άρχισα να δουλεύω σαν διπλωματούχος ξεναγός, μετά από δύσκολη, απαιτητική εκπαίδευση, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.

Ήμουν πια επαγγελματίας. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπιασα το μικρόφωνο και σαράντα ζευγάρια μάτια με κοιτούσαν.

Εκείνη τη στιγμή, ήθελα να το βάλω στα πόδια, αλλά δε το έκανα. Όλα όσα  διδάχθηκα στη Σχολή Ξεναγών, οι μοναδικοί καθηγητές, οι ατελείωτες ώρες διδασκαλίας, οι εκπαιδευτικές εκδρομές σε όλη την Ελλάδα, οι αρχαιολογικοί χώροι, τα μουσεία, ήσαν δίπλα μου, να με καθοδηγούν.

Πόσα χρόνια πέρασαν από τότε. Ταξίδια, κούραση, απαιτητικοί επισκέπτες, προβλήματα, εκπτώσεις της προσωπικής μας ζωής και εγώ να συνεχίζω. Πόσες φορές σκέφτηκα να φύγω, να τα παρατήσω. Αλλά συνέχιζα. Αναρωτήθηκα γιατί.

Ήταν τα χρήματα; Σίγουρα όχι, πέρασα πολλούς χειμώνες που μετά βίας κατάφερνα να καλύψω τα έξοδα μου. Ήταν η ελευθερία που μού πρόσφερε; Σίγουρα.

Όσο όμως περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποιούσα πώς όσο κι αν αφοσιωνόμουν ολο και πιο πολύ, αυτό θα ήμουν πάντα, ένας ξεναγός, ούτε προαγωγή,  ούτε αύξηση μισθού. Και στα εξήντα μου θα έπρεπε να ταξιδεύω, να λείπω συνέχεια από το σπίτι μου, την οικογενειά μου.

Τότε γιατί; Και κάθε φορά που έπιανα το μικρόφωνο το έβλεπα. Στα πρόσωπα των τουριστών “μου”, στην ομορφιά της Ελλάδας που μοιραζόμουν μαζί τους, στην Ιστορία της, στον πόνο των κατοίκων της, στα βάσανα και τούς καημούς της, αλλά και στη μεγαλοσύνη ενός Ρίτσου, ενός ρεμπέτη, στο κλάμα ξεριζωμών, πολέμων, ηρωικών στιγμών. Αυτή είναι η Ελλάδα, ηρωική και καταραμένη, εκθαμβωτική, μοναδική. Και γω είμαι εκεί, να φωνάζω σέ όλο το κόσμο τη σπουδαιότητα αυτής της μικρής, ασήμαντης για πολλούς, μικρής γωνιάς γής. Καί το βλέμμα τών τουριστών  “μου”, μού έλεγε πώς γι αυτό ήμουν εκεί.

Τώρα, νοιώθω πίκρα. Η χώρα μου, με ξεπουλάει. Το Υπουργείο Τουρισμού, μου λέει, πώς όσα διδάχτηκα για να την εκπροσωπώ υπερήφανα, δε χρειάζονται.

Οί σπουδές μου δεν είναι απαραίτητες για να γίνει κάποιος ξεναγός. Μπορούν να αντικατασταθούν απο «ταχύρρυθμα» σεμινάρια, για πτυχιούχους που δε βρίσκουν αλλού δουλειά, από όλη την Ε.Ε. Τίποτα δε χρειάζεται. Ούτε η εκπαίδευση, ούτε οι εκπαιδευτικές εκδρομές, εκεί που νιώθεις την ανάσα της Ελλάδας. Μόνο ένα πτυχίο που δε σε πήγε πουθενά, θα σε φέρει εδώ. Και η αγάπη γι αυτό πού κάνεις; Η αφοσίωση; Το να κάνεις κάτι πού με μάτια και καρδιά διάλεξες; Λυπάμαι αυτούς που δε μπορούν να καταλάβουν πόσο φτηνά μας ξεπουλάνε. Λυπάμαι  όλους αυτούς που δε κατάλαβαν και δεν αγάπησαν ποτέ αυτή τη «μικρή γωνιά γης».

*Ο Κρίτων Πιπέρας είναι διπλωματούχος ξεναγός και πρόεδρος του Σωματείου Διπλωματούχων Ξεναγών. Με σπουδές στην Ιστορία Τέχνης, αποφοίτησε απο τη σχολή Ξεναγών του ΕΟΤ (τώρα ΟΤΕΚ) τό 1981.